فیلمی که زندگی‌ست.

مدت زمانی هست که زندگی مثل فیلم‌ها شده. بازیگرا، سیاهی لشکرا، دست‌اندرکاران پشت صحنه، همه به خوبی سر جاهای خودشونن و به درستی وظایفشون رو انجام میدن.

صبح به صبح قسمت جدیدش شروع میشه. تیتراژ پخش می‌شه. آهنگ و عکس پس‌زمینه تیتراژش هرروز چیز جدیدیه. تیتراژ اسم دست‌اندرکاران این قسمت رو نشون میده. اسم بعضی بازیگرا جدیده و اسم بعضی از بازیگرای قسمتای قبل هم نیست. همیشه بازیگرایی داره که به با وجود نقش کمشون، چون پیشکسوت عرصه بازیگری‌اند، اسمشون اول همه می‌آد. اول دسته‌ی بازیگرای اصلی(که معمولا ثابتن) رو نشون میده و بعد سیاهی لشکرها. ته تهش هم مینویسه با حضور افتخاری:...

گاهی هیجان انگیزه! خیلی خیلی خیلی خیلی! به وجد میاره من رو به شدت. شاید اگه ازم هم بپرسین خب چرا خوشحالی نتونم بگم دقیقا چرا. ولی هستم. قدری که دلم بخواد بشینم بیرون از این فیلم و نگاش کنم فقط. بارها بزنم عقب و نگاش کنم و باز بزنم عقب و باز نگاش کنم.

یه جاهایی از فیلم واقعا اسلوموشنه. واقعی واقعیا! یعنی واقعا میمونم که من دارم گذر این لحظه رو آروم احساس میکنم یا واقعا این بازیگر این قسمته که با مهارت تمام آروم از کنارم میگذره و میره! گاهی اسلوموشنِ خوبه، گاهی اسلوموشنِ بد.

گاهی شب‌ها که میخوام بخوابم، بی‌صبرانه منتظر قسمت بعدم و گاهی قدری دیدنش کسلم میکنه که اصلا دلم نمیخواد قسمت بعدیش رو ببینم و فقط برای اینکه از داستانش دور نشم قسمت بعدی رو هم با بی‌میلی طی میکنم.

گاهی با دیدنش قدری می‌ترسم که حس میکنم قلبم واقعا چند سانتی به دهنم نزدیک تر شده و رگ گردنم واقعا داره پاره میشه از شدت شتاب و فشار عبور خون.

گاهی قدری سرمست میشم از دیدنش که خودم رو بکشم هم نمیتونم جلوی :دی شدنم و خنده‌های قاه قاهم رو بگیرم.

گاهی قدری نسبت بهش خنثی‌ام که انکار اصلا تا حالا یه قسمت از این سریال رو هم ندیدم که بدونم چی داره می‌گذره.

گاهی صامت میشه. گاهی قشنگ‌ترین صامت دنیاست. مثلا یه بار که صامت و ساکن شده بود به خودم گفتم من اگه داور جشنواره‌ی فیلمی چیزی بودم، جایزه‌ی بهترین فیلم رو میدادم به همین صامتِ ساکن.

گاهی تنها چیزی که اختیارش توی این فیلم دست منه موسیقی پس زمینه‌شه.

گاهی خیلی اصغرفرهادی‌طور باید تصمیماتی بگیرم که توی خیلی از جزییات زندگی تاثیرگذارن. گاهی هم اشتباه میکنم توی این تصمیما. البته فعلا که پایانش بازه ;)

ژانر خاصی نداره. گاهی درامه. گاهی ژانرش وحشته. وحشت واقعی. گاهی کمدی میشه. گاهی ماجراییه و گاه معمایی و گاه رمانتیک. خیلی وقتا خیلی غیرمنتظره‌س. خیلی وقتا قابل پیش‌بینی. گرچه گاهی داستانش اصلا به دل آدم نمیشینه، ولی گاهی خیلی خیلی خوب کارگردانی میشه قدری که لایق همه‌ی بهترین جایزه‌های دنیا باشه.

هرچی هست با قبل خیلی خیلی فرق داره. انگار که وارد فصل جدیدی از فیلم شده باشیم. مدتیه که زندگی قدر زمین تا آسمون با قبل فرق کرده. چند روز پیش، به گمونم همین روزای آخر اردیبهشت بود، نشسته بودم تو سایت دانشکده و داشتم برای خودم مینوشتم اردیبهشت پارسال اصن فکرش رو میکردم تو همچین وضعیتی از زندگی نشسته باشم توی سایت این دانشکده و اینقدر همه چیز زیر و رو شده باشه و من اینقدر از این زیر و رو شدن خوشحال باشم؟ پوزخند میزدم. زندگی امسالم با تصوراتی که ازش داشتم خیلی فرق داشت. پارسال در آستانه‌ی یه تصمیم بزرگ، چندین داستان برای خودم تصور کرده بودم که تا یک سال بعد از اون، یعنی الان، میتونست اتفاق بیفته و دیدم در راستای اون تصمیم، از همه‌ی این داستان ها راضی خواهم بود و انجامش دادم. و حالا؟ هیچ کدوم از اون داستان ها انجام نشد. گرچه از هرکدوم اثری هست توی اتفاقات این روزها، ولی اتفاقاتی هم بودن که تو دور ترین اجزا ذهنم هم نمیتونستم تصورشون کنم. اتفاقاتی هم بودن که حتی هیچکس هیچکس ندونست جز خود خود خدا.

من خوشحالم از همه‌ی اتفاقات. و اگه براتون تعریفشون کنم کدومتون باور می‌کنید؟

داستان آفرینش آدم.

داستان آفرینش آدم از کتاب مرصادالعباد، هنوزم به نظرم یکی از قشنگ‌ترین متن‌هاییه که خوندم. خیلی به دل میشینه!

یه قسمتیش رو اینجا آوردم:

My Sweet Home.

[کپی شده از اینستاگرام اینجانب، نوشته شده در زمانی قبل از این]

پرده رو که می‌زنم کنار، نور خورشید که می‌تابه، گلدونای خونه یکباره سرمست و شادان میشن. داستانشون رو خوب می‌دونم :) نور خورشید خبرچینه. نورِ دوست داشتنی، همیشه یه عالمه خبر خوب داره با خودش. میاد می‌زنه سر شونه تک تک گلدونا، می‌گه پاشید! زود پاشید! پاشید ببینید! خورشید اومده! خورشید! نور خودش ذوق می‌کنه و می‌تابه و می‌رقصه. وای اون لحظه‌ای که گلدونا این خبر رو می‌شنون، فقط باید بیای نگاهشون کنی! خیلی خوووبن! دیگه دست از پا نمی‌شناسن. با تمام وجود خودشون رو می‌کشن به اون سمتی که خورشید هست. قد و نیم قدن، بلندترهاشون آرنج‌هاشون رو می‌زارن لبه‌ی پنجره، کف دست‌هاشون رو می‌ذارن دو طرف چونه‌شون و خودشون رو تا جایی که می‌شه و می‌تونن می‌کشن بالا که خورشید رو ببینن. کوتاه‌ترهاشون دستشون نمی‌رسه به لبه پنجره :( دلم براشون می‌سوزه، ولی اونا انگار دلشون نمی‌سوزه. ینی اینقدر به فکر دیدن خورشیدن که حتی تو فکرشون نیس که دعا کنن بلندتر بشن. فقط تا می‌تونن خودشون رو می‌کشن بالا. گاهی فکر می‌کنم نکنه ریشه‌هاشون کنده شه از جا‌ اینقدر که خودشون رو می‌کشن بالا؟ ولی می‌دونی، قضیه اینه که قراره "خورشید" رو ببینن! شاید اگه حین دیدنش ریشه‌هاشون کنده بشه از جا هم نفهمن :)
اون سمت چپی رو می‌بینی؟ خیییلی مظلومه. از پشت دیوار تا می‌تونه بدنه‌ش رو کج می‌کنه به سمت پنجره. کمرش هم درد می‌گیره لابد. می‌تونست داد و هوار راه بندازه سر بقیه که آهای! به منم جا بدید! برید اون‌طرف دیگه، می‌خوام خورشید رو ببینم! می‌شد غوغا کنه. ولی چیزی نمی‌گه. آخه هیچ دلش نمی‌خواد فرصت دیدن خورشید رو از دست بده. خوب می‌دونه تو این فرصت کوتاهی که داره، تا خورشید نرفته هنوز، باید فقط نگاهش کنه. هیچ فکر و حرف و بحث دیگه‌ای جایز نیست تو این زمان اصلا. فقط زمانِ دیدنه و حظ کردن.
نگاهشون که می‌کنم، فکر‌ می‌کنم دیگه واقعا بیش از این نمی‌تونن به خورشید نزدیک شن. جدی می‌گم، باور کن نمی‌تونن! می‌شه اصلا با فرمولای ریاضی و فیزیک نشون داد که نمی‌شه!
شروع می‌کنن به رقصیدن. ساعت‌ها برای خورشید می‌رقصن، دور خودشون می‌تابن و می‌تابن.
آخ که چه خوبه. دوس داشتم هرروز چایی دم کنم و بشینم یه گوشه بخورم و نگاهشون کنم. دلبری‌های خورشید و رقص و تاب و بی‌تابی گلدونا. زیباست :)
بعدتر که‌ ببینیشون دیگه نمی‌رقصن، نمی‌تابن. خیره می‌شن به خورشید، تکون نمی‌خورن دیگه.
تا اینکه غروب می‌شه. غروب که می‌شه، خورشید می‌ره. گلدونا‌ ولی همونطور می‌مونن. اصلا نمی‌فهمن خورشید رفت! خیره می‌مونن به همونجایی که خورشید بود. بین خودمون بمونه، ذوب میشن گاهی ؛)

با من صنما دل یک دله کن.

استاد کلهر عالین! عالی!

من جدیدا دارم معجزه‌های موسیقی سنتی رو درک می‌کنم. چقدر همه هنرمندای این حوزه عالین همه‌شون! استاد کلهر، استاد ناظری، استاد شجریان، استاد علی‌زاده. همه‌شون.

این ویدئوی استاد کلهر هم به نظرم واقعا واقعا واقعا از بهترین ویدئوهاییست که دیدم! هربار میبینم خیلی خیلی خیلی شاد می‌شم ازش! واقعا کمونچه‌ش روح آدم رو درگیر می‌کنه. ضمن اینکه از معدود ویدئوهایی که دیدم خود استاد میخونن. ببینید حتما! عالی‌تر از این نداریم جایی!

 

پی‌نوشت: جدی جدی یکی از آرزوهام اینه که برم یه کنسرتی که استاد شهرام ناظری بخونه، استاد کیهان کلهر هم بنوازه! امیدوارم یه روز برسم به این آرزو! :-ذوق 

جوری که هست.

کنکوری که بودم، می‌رفتم می‌نشستم تو اتاقک بالای خونه درس می‌خوندم. یه میزی داشتم، فرسوده و قدیمی، بزرگ و گسترده. سه تا صندلی همیشه بالا بود. یکیش سمتی بود که من می‌نشستم، یکی دقیقا روبروم. سومی هم سرگردون بود. گاهی کنار قفسه، گاهی کنار اونکه روبروم بود، گاهی عمود به ما. وقتایی که خسته و کلافه می‌شدم، همه‌ی کتابایی که روی میز گسترده‌م بودند رو می‌بستم می‌گذاشتم یه گوشه. بعدش می‌رفتم پایین چایی دم می‌کردم می‌ریختم توی دو تا استکان لب طلایی کمر باریک. دو تا استکان رو با دو تا نعلبکی لب طلایی که سر همون استکان‌ها بود، دوتا نبات زعفرونی دسته‌دار، یه قندون فلزی پر از قند و پولکی، می‌گذاشتم توی سینی کوچیک قدیمی آلومینیومی که پر از خش شده بود و دوتا دسته رو به بالا داشت. می‌آوردم بالا. اونم می‌اومد. می‌نشست روبروم. خیلی زیبا بود. همه‌ی چروکای صورتش رو یادمه. چشماش درشت بودن. درشت ترین چشم‌هایی که دیدم. یه رنگ نزدیک به سبزی داشت، ولی سبز نبود. نمیدونم به اون رنگ چی می‌گن. ولی هررنگی بود آدم رو مسخ می‌کرد. مردمک‌های چشمش هم بزرگ بودن. اصلا تا جایی که یادم میاد بیشترِ چشمش مردمک بود. سیاهِ سیاه. انگار می‌خواست آدم رو بکشونه توی خودش اون مردمک‌ها. شایدم خود سیاه چاله بود و نمی‌دونستم. چی می‌دونستم ازش آخه که بخوام واقعیت چشمش رو بدونم. مژه هاش. قهوه‌ای روشن بودن. می‌درخشیدن. چه درخششی. دور چشمش پر از چروک بود. چروکای ریز و درشت. پوستش سفید بود. در عین چروکای زیادش، نرم و لطیف بود. نه اینکه از لمسش فهمیده باشم. از دیدنش فهمیده بودم. شفاف بود. میشد بعضی مویرگ‌های صورتش رو دید. سر لپاش همیشه صورتی بود. ریش و سبیلش سفید بودن، هرچند می‌شد به سختی چندتا تار موی خاکستری رنگ هم لابلای ریشای نامتناهیش پیدا کرد. به موهاش فکر می‌کنم. یادم نمیاد چطور بودن. انگار هیچوقت ندیدمشون. کلاه و شنل عنابی‌رنگ مخملش رو یادمه ولی. نه اونم به رنگ عناب نبود. یه رنگ خاصی بود اونم که نمی‌دونم شاید اسم نداره اصلا. لبخند هیچوقت از لباش نمی‌رفت. همین بود که لپاش همیشه گل انداخته بودن دیگه. هرچی من گله می‌کردم بهش، هرچی غر میزدم و اخم می‌کردم، فقط و فقط لبخند می‌زد. حتی هیچی نمی‌گفت. از لبخندش می‌فهمیدم چی می‌گفت ولی. همیشه جوابایی داشت برام که هیچ پیش‌بینی‌شون نمی‌کردم. من غر می‌زدم و چاییم یخ میکرد، اون چایی می‌خورد و نگاهم می‌کرد و گوش می‌کرد و لبخند می‌زد. هیچی نمی‌گفت، ولی همیشه بعد رفتنش من شادِ شاد بودم. گاهی هم می‌اومد، وقتی براش نداشتم، ساعت‌ها روی اون صندلی سوم منتظرم می‌شد تا برم چایی دم کنم بخوریم. که غر بزنم و بشنوه. انگار لذت می‌برد از این غر شنیدن‌ها. خیلی وقتا پیش می‌اومد که شب می‌شد، خسته می‌شدم می‌رفتم می‌خوابیدم، صبح که برمی‌گشتم می‌دیدم با همون لبخند مهربونش نشسته همونجا. شرمنده می‌شدم، ولی بازم براش وقتی نمی‌گذاشتم. اونم هیچوقت هیچی بهم نمی‌گفت. فقط و فقط و فقط لبخند میزد.

بعد از اون سال، خیلی دور شدم ازش. بعد اون دیگه فقط یه بار خدا رو دیدم. شب توی جاده. هیچ چراغی نبود جایی، ولی نور ماه بود. در حدی بیرون رو می‌دیدم که بدونم خیلی دور از اتوبوس، یه تپه ای بود. فقط خط بالای اون تپه رو میدیدم. همونجا ایستاده بود. اولش خیلی ترسیدم. از یادم رفته بود اصلا. نشناختمش. چند ثانیه‌ای گذشت تا یادم اومد همونیه که باهاش مدت‌ها چایی می‌خوردم و از لبخندش حظ می‌بردم. همونجور بود هنوز. با همون لبخند. این دفعه یه حرفی داشت باهام، اومد نزدیک گوشم، گفت "من که گفته بودم هستم"  رفت. [نازنین آمد و دستی به دل ما زد و رفت.]

حالا باز من گله دارم. چایی دم کردم. ولی اون میز و صندلی ها دیگه خیلی زهوار دررفته شدن. هیچ جایی رو ندارم که بشونمش روبروم. ولی چایی دم کردم که بیاد. میاد. ما به میز و صندلی نیاز نداریم. تو فقط باید بگی کجایی؟ چرا دیگه نمیای بهمون سر بزنی؟ به چه زبونی باید گفت، لبخندت رو کم داریم این روزا.

پی‌نوشت: یه اصلی هست به اسم تنزیه. اینجا کلا نادیده‌ش گرفتم :-" احتمالا تو قیامت باید جواب پس بدم براش :دی خدا ببخشه!

خونه‌ی دوست‌داشتنی.

[کپی شده از اینستاگرام اینجانب، نوشته شده در زمانی قبل از این]

به خودم قول دادم بزرگ شدم یه خونه بسازم. یه 12 ضلعی وسط یه زمین نسبتا بزرگ. فاصله‌ی بین دوازده ضلعی تا دیواره های زمین رو گل کاری میکنم. دیواره های 12 ضلعی باید کاه گلی باشه. تو خونه کاشی های خاکی و فیروزه ای نصفه ی پایین دیوار و کاه گل نصفه ی بالای دیوار رو میپوشونه. از آقای شیخ پرسیدم، کسی رو سراغ نداشت سقفای دلخواه من رو درست کنه، ولی بالاخره پیدا میکنم. سقفای گنبدی با گچبری های خاص. یه حوض فیروزه ای وسطش، ماهی های قرمز ریز و درشت توش و اون ماهی هایی که روی میز رفتر مدیر راهنمایی توی تنگش هست هم باید باشه. میز و صندلی های دور تا دورش، از اونایی که دم بازارِ میدون میفروشه. و لوستر های کار شده ی برنزی. کفش باید شکل کاخ هشت بهشت، از کاشی های خاکی رنگ درست شده باشه و نقطه‌ی اتصال اون ها از کاشی های ریز آبی کاربنی استفاده شه. ورودی یکی از اتاقای طبقه ی بالا هم باید از کاشی های گل و بوته استفاده شه. گوشه اش چندتا پله بخوره به اون اتاق دلنشین تر از همه جای خونه، و فاصله ی عمودی بین پله ها هم از پترن های پینترست استفاده شه. در ورودی حتمن باید کلون داشته باشه. وسط دو طبقه یه جایی خالیه، منظورم اینه که سقف نداره، یه دایره‌ی بزرگ خالیه که در واقع فقط سقف طبقه دوم رو داره و دور تا دورش نرده های دور طبقه بالاس و خب اون وسط خالیه. به گچبر سقف تاکید میکنم با خط خوش دور تا دور اون دایره شعرهای مولانا رو بنویسه. قسمت مهم خونه هم پنجره هاشه. پنجره های رنگی رنگی دور تا دور طبقه ی بالا رو میپوشونه. چوباش طرحای تکراری داره و به دل آدم میشینه. بیرون هر پنجره یه قسمت حدودن 20 سانتی برای گذاشتن گلدون های شمعدونی هست.
روز سه بار تمام مختصات 12 ضلعی عزیزم رو مرور میکنم و توی قسمتای مختلفش زندگی میکنم و به خودم میگم: یه روزی باید بسازمش. یه روزی من توی سماورش یه چایی دم میکنم، چایی رو میریزم توی استکان های کمر باریک با لبه‌ی طلایی، میزارمش توی یه نلبکی لب طلایی، میرم توی گرامافون شجریان میزارم، روی صندلی های تخت طورش لم میدم، چایی رو میزارم روی میز چوبی با رومیزی های ترمه قرمز، میخورمش و بعد هم میخوابم و خواب رنگی رنگی میبینم.

خورجین ارغوانی رنگش.

[کپی شده از اینستاگرام اینجانب، نوشته شده در زمانی قبل از این.]

داشتم فکر میکردم لابد هر روز صبح که طلوع میکنه با خودش میگه «امروز باید باز به یه نفر بتابم.یه جوری باشم روبروش که اصن ندیده باشه تا حالا من رو اینجوری. وقتی دارم میرم همچین با لذت نگاهم کنه؛ انگار که نه منو قبل از این دیده و نه بعد از این قراره ببینه دیگه. دلبرانه بم نگاه کنه. دلشو ببرم و دلمو ببره.». خورشید انگار زاده شده برای همین کار.صبح که میشه، بلند میشه از جاش، یه نفس خیلی عمیق میکشه؛ یه نفس همچین عاشقانه که اصن نمیفهمه چه هرم و داغی انبوهی داره گلوش رو پر میکنه، فقط به روزی که در پیش داره فکر میکنه، به اینکه قراره چند تا لبخند عمیق ببینه از آدم امروزش. قراره چند بار صدای قهقهه‌ش بش برسه از اون پایین. بعد نگاه میکنه به اطرافش، خوب دقت میکنه، میچرخه دور خودش، چشماش رو چپ و راست میبره، همه چی رو نگاه میکنه‌ (از اون بالا که اون هست همه چیز کاملا مشخصه، شاید خیلی مشخص تر از چیزی که ما میبینیم از این پایین؛ رو در روی هم) اما یه دفعه خیلی یهویی، نه خودش میچرخه دیگه و نه چشماش. ثابت میمونه سرجاش انگار که سالهاست تکون نخورده از جاش. چند دقیقه ای ثابت میمونه و فقط به اتفاقات امروز فکر میکنه. بعد یه پوزخندی میزنه و با خودش میگه «اوه! این عالیه! امروز از دیروز خیلی روز بهتری میشه» لبخند میزنه و میرقصه و میتابه و آواز میخونه تا به آرومی آدم روزش رو بیدار کنه و بعد یواش یواش پاکت رنگش رو از تو خورجین ارغوانی رنگش درمیاره، یکم نور از بالای ابروهاش جدا میکنه و میریزه توی پاکت تا خوب با رنگا مخلوط شه و شروع میکنه آواز خوندن و رقصیدن و تابیدن و رنگ پاشیدن. عاشقانه؛ انگار که تا به حال رنگ نپاشیده باشه. آدمِ روز، اول گنگه. اما یواش یواش چشمش که به خورشید میفته شروع میکنه خندیدن. یه کم که میگذره ناخود آگاه آواز میخونه، بیشتر که میگذره ناخود آگاه میتابه، بیشتر که میگذره ناخود آگاه میرقصه. بیشترتر که میگذره وجودش فقط میشه رنگ و نور. میرقصه و میرقصه و میرقصه تا خود غروب. غروب که میشه آروم میگیره و میشینه یه گوشه و با لذت خورشید رو نگاه میکنه و بش میگه «داری میری و من با لذت نگاهت میکنم؛ انگار که نه تو رو قبل از این دیدم و نه بعد از این قراره ببینم دیگه. دلبرانه نگام کن. دلمو ببر تا دلتو ببرم» خورشید از ته دل میخنده و میره. شاید باید مدت ها بگذره تا باز خورشید صبح پاشه و باز نگاهش به همون آدم باشه. خوبیش همینه. بدیش هم همینه.

باز صبح میشه و خورشید زمزمه میکنه«امروز باید باز به یه نفر بتابم»

کویر.

[کپی شده از اینستاگرام اینجانب، نوشته شده در زمانی قبل از این]

دوس داشتم الان تو یه اتوبوس بودم. تو یه اتوبوسی که هیچ کدوم از آدماشو نشناسم. تو یه شب سرد زمستونی، بشینم کنار پنجره‌ی اتوبوس. کنارم، یه پیرزن مهربون بشینه، از اونایی که میشینن کنار آدم و درد و دل میکنن. نصیحت میکنن. حرف میزنن و هرچی حرف میزنن از حرفاشون خسته نمیشی. بشینم کنارش و یه عالمه گوش کنم. فقط گوش کنم. بزارم اینقدر پیرزن باهام حرف بزنه و بگه و نصیحت کنه که آخرش خوابش ببره. بعد رو شیشه ی بخار گرفته ی اتوبوس، یه لبخند بکشم و از بین اون خطی که کشیدم، آسمونو نگاه کنم. یه ستاره پیدا کنم و زل بزنم بش. فقط زل بزنم بش بدون اینکه فکر کنم. هیچ فکری. فقط زل بزنم. اینقدر نگاش کنم که دوباره روی خنده ای که کشیدم رو بخار بگیره. یه هندزفری بزارم تو گوشم و "جان مریم" و امثالهم گوش کنم. باز یه لبخند بکشم دوباره زل بزنم به همون ستاره و آهنگ گوش بدم و فقط گوش کنم و ببینم و لبخند بکشم و فکر نکنم. اینقدر گوش کنم و ببینم و لبخند بکشم و فکر نکنم که من هم خوابم ببره. صبح، تو یه بیابون بی‌انتها بیدار شم. پیرزن رو بیدار کنم و بپریم پایین! تو دل بیابون. برم دور از همه ی آدمای اتوبوس، یه گوشه چهار زانو بشینم و آسمونو نگاه کنم و خاک رو نگاه کنم. آسمون و خاک و هیچ چیز اضافه و مزاحم دیگه. و این دفعه اما، فکر کنم. 6 ساعت، 7 ساعت، نمیدونم. هرچی بشه فکر کنم. آدمای اتوبوس منتظرم بشینن تا فکر کنم. این بار به همه چی. انگار همه چیزای این دنیا رو تو آسمون کویر نوشتن! آدم نگاش که میکنه، حس میکنه تموم حرفای دلش تو این آسمون نوشته شده. با یه زبون نامفهوم. با یه زبونی که برای هر آدمی رنگ خودش رو داره. بشینم به آسمون نگاه کنم تا حرفای دلم رو بخونه. بعد همینجور که نشستم قرآن باز کنم. قرآن بخونم. "ﺑِﺴْﻢِ ﺍﻟﻠَّﻪِ ﺍﻟﺮَّﺣْﻤَٰﻦِ ﺍﻟﺮَّﺣِﻴﻢِ...ﺍﻟﺮَّﺣْﻤَٰﻦ...ﻋَﻠَّﻢَ ﺍﻟْﻘُﺮْآن...ﺧَﻠَﻖَ ﺍﻹِْﻧْﺴَﺎﻥ... ﻋَﻠَّﻤَﻪُ ﺍﻟْﺒَﻴَﺎﻥ...ﻓَﺒِﺄَﻱِّ ﺁﻻَءِ ﺭَﺑِّﻜُﻤَﺎ ﺗُﻜَﺬِّﺑَﺎﻥ..." بعد گریه کنم. یه عالمه. برای همه چی. وقتی آروم شدم، بلند شم برم. فقط برم پیش پیرزن. بازم بشینم کنارش و ساعتها باهام حرف بزنه. بعدش باز هم گریه کنم. منتظر بمونم تا دوباره شب شه و زیر آسمون دراز بکشم. بگردم و تو اون بیابون، تو اون آسمون پاکش، ستاره م رو پیدا کنم. شب، تو بیابون، زیر آسمون، زیر ستاره، همونجا بخوابم، پیرزن هم کنارم بخوابه. صبح که بیدار شیم، یه اتفاق نو، یه زندگی نو داشته باشیم. هم من، هم پیرزن ، هم "همه مردم شهر."

ماهِ ماهی

داشتیم استوژیت بازی میکردیم، این کارت افتاد به یه دوستی، گفت: "اندوه بزرگی‌ست زمانی که نباشی"

[من ماهم و تو ماهی این برکه‌ی کاشی

اندوه بزرگی‌ست زمانی که نباشی]

گوش کنید: