این حرفا به قد و قواره‌م نمیادا، ولی من آروم آروم دارم به این نتیجه می‌رسم که آدمای مهربون‌تری که اطرافم می‌بینم، یا عاشق یک انسانی هستن، یا لااقل یه زمانی بودن و شاید تونستن به هر دلیلی معشوق رو فراموش کنن، ولی نفسِ عشق، وقتی تجربه شه قابل فراموش کردن نیست لابد. به خاطر حجم عظیم زیباییش! اصلا حالت مهربونی این آدما یه جور متفاوتیه از بقیه! و این تفاوت ناشی از این تحربه‌ی متفاوته که به نظرم قطعا لایقش بودن که دچارش هم شدن.
#اعترافات ذهن خطرناک من :-"
پی‌نوشت: جدی چقدر بم نمیاد این‌طور نظر دادن‌ها، ولی این یکی رو دلم مونده بود یه مدتی بود :-"
مریم